گروه فرهنگ-  «چاکر رند »معروف به چاکر شیهک یکی از مشهورترین شخصیت ها در تاریخ حماسی بلوچستان، به خصوص حماسه معروف به جنگ های سی ساله رند و لاشار و نیز یکی از شخصیت های اصلی منظومه عاشقانه چاکر و هانی است.محل تولد وی را در سال 921 قمری برابر 1515 میلادی در منطقه ای به نام اشل کلوه ذکر کرده اند. اگر تاریخ تولد او در این سال باشد تولد او همزمان با هفتمین سال سلطنت شاه اسماعیل صفوی است. شاه اسماعیل با آلبو کرک پرتغالی معاهده ای امضا کرد و در یکی از بندهای آن آلبوکرک را متعهد به مبارزه با حکمرانان بلوچ و سرکوب آنها کرد. به نظر می آید که در زمان حمله آلبوکرک به بلوچستان، حاکمیت قسمت عمده بلوچستان در اختیار شیهک با همکاری پسرش چاکر بوده است.

در اشعار بلوچی اشاره می شود که بسیاری از بلوچ های نامی و به خصوص رندها مدتی در حوزه پهره (ایرانشهر کنونی) و بمپور زندگی می کرده اند و به مرور زمان به خاطر تهاجمات مأموران دولتی ایران به سرزمین های شرقی تر مانند کلات، دادر، سیبی و سند رفته اند. لاشاری ها ساکن لاشار و رندها ساکن پهره (ایرانشهر) هستند.در جنگ های سی ساله میان رند و لاشارها این دو ایل بزرگ بلوچ 25 بار رو در روی یکدیگر صف آرایی کردند که 15 بار پیروزی نصیب لشکریان رند به سرکردگی چاکر شد. در جلسات مشورتی، اجتماعی، خانوادگی و شرط بندی هایی که به سرپرستی چاکر تشکیل می شد هر کدام از شخصیت های نامی رند شایستگی های خود را به منصه ظهور می رساندند.از مهم ترین ویژگی های شخصیتی چاکر نیرومندی، ذکاوت، شجاعت، رزمندگی، قدرت رهبری و مردانگی وی را ذکر می کنند.بیشترین بخش ادبیات کلاسیک و سنتی بلوچ را حماسه های مربوط به چاکر تشکیل می دهد که شامل جنگ ها و رشادت ها و سیاستمداری های چاکر با اقوام مختلف بلوچ است. چاکر قسمت عمده عمر خود را در جنگ های داخلی به ویژه با رقیب دیرینه خود گوهرام رئیس قبیله بزرگ لاشار گذراند.در داستان ها و روایت های بلوچی آمده است که چاکر فاتح دهلی است و یک بار با شاه دهلی درافتاده و با رشادت خواهرش بانری و خواهرزاده اش میران شاه را از تخت پایین کشیده است. در نهایت با شاه صلح کرده و پس از انعقاد قراردادی به نفع رندها به سرزمین خود برگشته است.یکی از امتیازات اسطوره ای شخصیت چاکر نسبت به امیران و قهرمانان دیگر این است که قریب به اتفاق اقوام بلوچ، نژاد و نسب خود را به طریقی به او نسبت می دهند و به او افتخار می کنند.چاکر پایان زندگی خود را در ناحیه ستگه در ایالت پنجاب که اکنون یکی از ایالت های چهارگانه کشور پاکستان است، گذراند و در آنجا چشم از دنیا فروبست و به خاک سپرده شد.