نق زدن یک رفتار آموخته شده است و اغلب، والدین در آن نقش دارند. یک مشاور و روان شناس به خبرنگار ما گفت: اگر کودک چیزی را مودبانه درخواست کند و والدین برای اولین یا دومین بار پاسخ ندهند، کودک صدایش را بالاتر میبرد. ممکن است یک بچه کوچک، سر و صدا یا حتی قشقرق راه بیندازد اما بچه بزرگ تر که خود داری بیشتری دارد، بیشتر احتمال دارد که ناله کند. «حسینعلی شیرازی» افزود: برای جلوگیری از ناله کردن بچه ها، منتظر نمانید تا آن ها پریشان شوند. اگر می توانید، به اولین کوشش برای توجه پاسخ دهید، اگر در حال تلفن صحبت کردن یا مشغول یک گفت وگو هستید، با فرزندتان تماس چشمی برقرار کنید و یک انگشت را بالا بیاورید بنابراین او می فهمد که شما تا دقیقه ای دیگر با او خواهید بود سپس در سریع ترین زمان ممکن که می توانید مودبانه این کار را انجام دهید، به فرزندتان توجه کنید. به گفته وی، هنگامی که ناله اتفاق می افتد، والدین باید یک نفس عمیق بکشند و به خودشان یادآوری کنند که کودک قصد عصبانی کردن آن ها را ندارد. به او بگویید: من نق زدن را دوست ندارم. اگر تو یک لیوان شیر می خواهی، بگو یک لیوان شیر می خواهم سپس کلمات و تن صدایی را که می خواهید کودک استفاده کند، مدل قرار دهید. وی تصریح کرد: اگر کودکتان به ناله کردن ادامه می دهد و شما مطمئن هستید که این ناشی از درد یا بیماری نیست، به رفتار بعد از ناله کردن توجه کنید، تا پیام بزرگ تری را که می رساند، تشخیص دهید. از خودتان بپرسید آیا من پر مشغله تر از معمول شده ام؟ آیا روال عادی بچه من تغییر کرده است؟ آیا بنا به هر دلیلی، به توجه بیشتری نیازمند است؟ وی اضافه کرد: اغلب، ناله کردن علامتی است برای این که مجدد با کودکتان ارتباط برقرار کنید، زمان هایی را برای با هم مطالعه کردن، غذا خوردن یا کارهای دیگری که کودک از آن لذت می برد، در نظر بگیرید. ارتباط با کودک در زمانی کوتاه، یک یا دو بار در روز، می تواند تفاوت زیادی را برای خانواده ها به منظور مقابله با رفتار دشوار ایجاد کند.